جستجو در:
دوره 5، شماره 19 - ( 1387 )
جلد 5 شماره 19 صفحات 138-117 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Role of Personal Reference and Aluusion in the Cohesion of Prosodic Persian Poetry. LIRE 2008; 5 (19) :117-138
URL: http://lire.modares.ac.ir/article-41-37561-fa.html
URL: http://lire.modares.ac.ir/article-41-37561-fa.html
غلامحسین زاده دکتر غلامحسین، نوروزی حامد. نقش ارجاع شخصی و اشاره‌ای‌در انسجام شعر عروضی فارسی. پژوهش‌های ادبی. 1387; 5 (19) :117-138
1- دانشگاه تربیت مدرس
چکیده: (1602 مشاهده)
ارتباط‌جمله‌های هر متن با یکدیگر در دریافت مفهوم‌نهایی‌آن نقش‌اساسی‌دارد. به همین دلیل برخی از نظریه‌های زبانشناسی بخش مهمی از نظریه خود را به تحلیل این ارتباط اختصاص‌می‌دهند. یکی از این‌نظریه‌ها نظریه نقشگرای هالیدی است. وی در این نظریه ارتباط معنایی، لفظی، نحوی و منطقی جمله‌های هر متن را با یکدیگر انسجام نامیده است. از این دیدگاه انسجام عواملی دارد که عبارت است از: 1) ارجاع 2) جایگزینی و حذف 3) انسجام واژگانی 4) ربط. به دلیل گستردگی مطلب، نگارندگان این مقاله تنها به بررسی یکی از این عوامل، یعنی ارجاع، می‌پردازند. ارجاع رابطه‌ای است که طی آن تعبیر یکی از طرفین ارجاع، یعنی عنصر پیش‌انگار بر اساس ویژگیهای معنایی آن عنصر انجام نمی‌شود، بلکه برای این منظور به طرف دیگر رابطه، یعنی مرجع، رجوع می‌شود. ارجاع سه گونه دارد: شخصی، اشاره‌ای و مقایسه‌‌ای. در این مقاله تنها به انواع شخصی و اشاره‌ای آن پرداخته می‌شود. ارجاع شخصی به مقولۀ شخص ارجاع می‌دهد. ارجاع اشاره‌ای به محل و میزان نزدیکی یا دوری اشاره می‌کند. ارجاع شخصی در زبان فارسی شامل‌ضمایر شخصی و اختصاصی است و ارجاع اشاره‌ای شامل ضمیر اشاره و قیدهای اشاره‌ای است.
نوع مقاله: مقالات علمی پژوهشی |
موضوع مقاله:
عروض
دریافت: 1398/7/28 | پذیرش: 1398/7/28 | انتشار: 1398/7/28
دریافت: 1398/7/28 | پذیرش: 1398/7/28 | انتشار: 1398/7/28
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |