هدف این جستار بررسی چگونگی مفهوم‌سازی استعاری «مرگ» در داستان «من زنده‌ام» اثر معصومه آباد (1393) است تا بتوان دریافت که یک دختر نوجوان که چهار سال در اسارت رژیم بعثی عراق بوده است، چه دریافتی از پدیدۀ مرگ داشته و آن را چگونه بازنمایی کرده است. این تحلیل در چارچوب نظریۀ استعارۀ مفهومی (لیکاف و جانسون، 1980، 1999؛ لیکاف، 1993) انجام شدهه است. نتایج آن نشان می‌دهد که نویسنده از حوزه‌های مفهومی متعدد و گوناگونی شامل مدرسه، مبارزه، سرگرمی، سفر، بیماری، پدیده‌های طبیعی، نوشیدنی، پاداش، کلید و هم‌چنین از سازوکارهای شناختی انسان‌پنداری، حیوان‌پنداری و شی‌ءانگاری که همگی بر استعاره مبتنی است برای بیان مفهوم مرگ استفاده کرده است.
پژوهشهای ادبی