ترس از مرگ، اصلیترین دغدغه ساکنان و ملوانان بندرکنگ بود و آنها را برآن داشت که به باورهایی از بلاگردانی متوسل شوند تا به دفع مرگ و شر بپردازند و بلاهای طبیعی را تحت سلطه خود درآورند. این پژوهش بر آن است که با روش توصیفی ـ تحلیلی به واکاوی این باور در سنت دریایی ساکنان بندر گنگ بپردازد و در ادامه، با تکیه بر نمونههای اساطیری مشابه، آنها را تحلیل کند. بنابراین، در این پژوهش ابتدا باورهای بلاگردانی مرتبط با سنت دریایی به صورت میدانی و در قالب مصاحبه با زنان و مردان گردآوری و سپس با تکیه بر مطالعات کتابخانهای و کتابهای اساطیر ملل، تجزیه و تحلیل شد. نتایج پژوهش نشان می‌دهد که باور بلاگردانی در میان ساکنان بندرکنگ به دو صورت بیواسطه و با واسطه (بلاگردانی از طریق حیوان و اشیاء) رواج داشته‌است. باورهای بلاگردانی که بیواسطه عبارتند از: ریختن خرما در دریا و اذان گفتن و قرآن خواندن به هنگام طوفان. و باورهای باواسطه نیز عبارتند از: قربانی کردن گاو، قرار دادن مرغ به همراه زنان در لنج، قراردادن کفش کُوشدر جهت باد و مالیدن حنا و فضولات حیوانی بر در خانه ها.
پژوهشهای ادبی