نزدیک به نیمی از دیوان نیما اشعاری در قالبهای کلاسیک است؛ اما غالبا شکل سنتی و ضعیف این دسته از اشعار سبب شده است تا شارحان شعر نیما آنها را اشعاری تقلیدی و مشتی موزون و مقفا بدانند و به سادگی آنها را نادیده بگیرند.
این اشعار،تفننی،تقلیدی و فاقد ارزش‌نیست. نیما پس از ققنوس آن‌گونه که خود در نامهای مینویسد به سمت ادبیات کلاسیک بازمیگردد و به صراحت تمام میگوید که بیتوجهی او به ادبیات کلاسیک نقصانی بوده است؛ پس این بازگشت از سر تفنن نبوده بلکه نیما از سرودن این اشعار هدفی داشته‌است که تا امروز از چشم خوانندگان و شارحان آثارش دور مانده است. با دقت در نامهها و اشعار نیما میتوان نشانههایی یافت که نشان میدهد سرودن این اشعار به قصد آزمودن میزان فرم‌پذیری قالبهای کلاسیک صورت‌گرفته است و نه به قصد‌تفنن. این مقاله نیز تلاشی برای نشان دادن جایگاه قالبهای کلاسیک در اندیشه نوگرای نیماست.
پژوهشهای ادبی