یکی از مسائلی که به استحکام و استواری نوشته کمک می‌کند، خالی بودن متن از حشو قبیح است.دانشمندان علوم بلاغت ، حشو را به سه نوع پسندیده، متوسط و ناپسند تقسیم کرده‌اند.
از آنجا که در کتابهای بلاغت به جنبه های هنری و زیبایی و شیوایی اثر توجه می‌شود، طبعاَ درباره حشو ناپسند یا قبیح چندان سخنی به میان نیامده و گاهی به اختصار با ذکر یک یا دو مثال از شعر به تعریف آن پرداخته اند .اما در این میان ، جایگاه حشو قبیح در نثر بیان نشده است. در این مقاله ، ابتدا ضمن نقل تعریف لغوی و اصطلاحی حشو قبیح یا ناپسند از منابع اصلی، محدوده و چارچوب کارکرد آن مشخص شده است. پس آنگاه و براساس مسائل نظری و علمی تعاریف اصطلاحی سعی شده است کلمه‌ها، تعبیرها و جمله واره‌هایی که امروزه ـ تحت تاثیر عوامل مختلف و از جمله ترجمه ـ مصداق حشو ناپسند به شمار می‌رود و در نثر به مقدار زیادی راه یافته و به آن چندان توجهی نمی‌شود و در نتیجه به اختلال و سستی و رکیک بودن نوشته می انجامد با ذکر شواهد و مثال از نثر امروز ـ چاپ شده یا نشده‌ـ ارائه گردد.
پژوهشهای ادبی