جستجو در:
دوره 6، شماره 24 - ( 1388 )
جلد 6 شماره 24 صفحات 34-9 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
The Origin of Delight and Gaiety in Hafiz’ Sonnets. LIRE 2009; 6 (24) :9-34
URL: http://lire.modares.ac.ir/article-41-37650-fa.html
URL: http://lire.modares.ac.ir/article-41-37650-fa.html
باقری خلیلی دکتر علی اکبر. مبانی عیش و خوشدلی در غزلیات حافظ شیرازی. پژوهش‌های ادبی. 1388; 6 (24) :9-34
دانشگاه مازندران
چکیده: (2112 مشاهده)
شادی یکی از ویژگیهای هویت ایرانی است و در ایران بعد از اسلام تا عصر حافظ در اشعار فردوسی، منوچهری، خیام، مولانا و حافظ بیشترین نمود را دارد. عیش و خوشدلی در غزلیات حافظ به دو نوع ابژکتیو یا بیرونی یا آفاقی و سوبژکتیو یا درونی یا انفسی تقسیم می‌شود. خوشدلی بیرونی بر عواملی مانند باغ و بهار، طرف جویبار و می خوشگوار و... بویژه بر سه عنصر می، مطرب و معشوق زمینی یا نمادین استوار، و نتیجه آن، احساس آرامش ناپدیدار درونی است. خوشدلی درونی، محصول عواملی چون پیوند با امر قدسی و تبدیل شدن حالت شادی به مقام است و براحساس حضور معشوق حقیقی در دل، اشراق و روشنی ضمیر تکیه دارد و موجب آرامش پایدار درونی می‌شود. مبانی عیشها و خوشدلیهای حافظ را می‌توان به پنج دسته تقسیم کرد: 1. روانشناختی 2. فلسفی 3. دینی 4. سیاسی – اجتماعی 5. عرفانی. این مقاله به بررسی و تحلیل هر یک از این مبانی پرداخته است.
نوع مقاله: مقالات علمی پژوهشی |
موضوع مقاله:
حافظ
دریافت: 1398/8/1 | پذیرش: 1398/8/1 | انتشار: 1398/8/1
دریافت: 1398/8/1 | پذیرش: 1398/8/1 | انتشار: 1398/8/1
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |