دانشگاه اراک
چکیده: (2098 مشاهده)
این مقاله نتیجه پژوهشی است که براساس نظریه «زمان در روایت» به شیوه استقرایی به بررسی زمان در تاریخ بیهقی پرداخته است. منظور اصلی نظریه «زمان در روایت» بحث در زمانبندی روایت است این مقاله براساس نظریه ژرار ژنت به آن میپردازد ، که در سه محور نظم، تداوم و بسامد شکل میگیرد. اگرچه نظریهپردازی درباره شگردها و روشهای زمان در روایتهای تاریخی و ادبی به قرن بیستم مربوط است، تجزیه و تحلیل اطلاعات، حاکی است که بیهقی با تسلط هنرمندانه به طور ناخودآگاه از این فنون بهره برده و اثری پدید آورده است که جنبههای داستانی آن از جنبه تاریخیش کمتر نیست. بنابر نتیجه تحقیق، فشردگی، گسترش دادن، گذشتهنگری، آیندهنگری و تناوب از مهمترین شگردهای زمانی است که نویسنده به منظور نزدیک کردن تاریخ به ساحت ادبیات از آن بهره برده است.
نوع مقاله:
مقالات علمی پژوهشی |
موضوع مقاله:
تاریخ دریافت: 1398/7/29 | پذیرش: 1398/7/29 | انتشار: 1398/7/29