---

 اقبال و توجه به نظریه­های ادبی­ای چون ساختارگرایی، هرمنوتیک مدرن، تبارشناسی و... امروزه چنان رایج است که تعداد بسیاری از مقاله‌ها و تحقیقات ادبی معاصر نام یکی از این نظریه­ها را در عنوان خود دارند. آثار این پذیرش عمومی را حتی در مقاله‌ها و آثار استادان سنتی (و نه تنها محققان جوان) می­توان مشاهده کرد. اگرچه چنین توجهی به این نظریه‌ها نمی­تواند بی­دلیل باشد، همیشه نیز چنین نبوده است که به‌کارگیری نظریه­ها گره‌گشا باشد و بسیار پیش آمده است و می‌آید که آنچه باید درمان باشد، خود، درد می­شود. چنین به نظر می­رسد که علت اصلی توجه به این نظریه­ها توانایی و ظرفیت آنها برای روشن ساختن زوایای پنهانی است که رویکرد سنتی، یعنی رویکرد بزرگانی چون مینوی، قزوینی، اقبال و...، ناتوان از نشان دادن آنهاست، اما علل گوناگونی باعث شده است که نه تنها کاربرد این نظریه‌ها سودی نداشته باشد، بلکه خود دردی باشد در کنار دیگر دردها. این علل عبارت‌اند از: الف. نداشتن شناخت دقیق و درست از نظریه­ها؛ ب. بی­توجهی به بستر تاریخی و فرهنگی که این نظریه­ها در آن بالیده و شکل گرفته‌اند؛ پ. نادیده گرفتن واقعیت­ها؛ ت. انتخاب نادرست نظریه­ها (نظریه‌ها متنوع و بسیارند، و در نتیجه، نمی­توان از یک نظریه برای هر موضوعی سود جست)؛ ث. ناتوانی در ترکیب نظریه­ها.