دوره 17، شماره 70 - ( 1399 )
جلد 17 شماره 70 صفحات 128-97 |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- دانشگاه علامه طباطبایی ، n.sadvandi@gmail.com
2- دانشگاه علامه طباطبایی
2- دانشگاه علامه طباطبایی
چکیده: (1680 مشاهده)
هنگام استفاده از نوشتار به تمهیداتی نیاز است که بتواند تا حد ممکن خوانندۀ متن را به ذهنیت نویسنده نزدیک کند. یکی از این تمهیدات بهره‌گیری از نشانه‌های سجاوندی در متن است. نشانه‌های سجاوندی به گیرندۀ پیام کمک زیادی می‌کند تا احساسات و حالات فرستنده در هنگام نگارش اثر درک کند. دیدگاه رایج این است که تمامی نشانه‌ها برگرفته از سنت نگارشی غرب است. در این پژوهش با نگاه به نخستین مطبوعات ایران و با روش توصیفی ـ تاریخی، نخست پیشینۀ این نشانه‌ها مورد بررسی قرار گرفته است که مشخص شد که بخشی از نشانه‌های نگارشی، برگرفته از سنت نسخه‌آرایی ایرانی است؛ بویژه نشانه‌هایی که در تزیینات نشریات بیشتر کاربرد داشته است. بخشی دیگر از راه ترجمۀ آثار گوناگون وارد زبان نوشتاری شده است. نکته دیگر اینکه مشخص شد در نشریاتی که به روش چاپ سنگی منتشر می‌شد به علت امکانات بیشتری که در اختیار ناشر بود و هم‌چنین دستی بودن کار، امکان استفاده بهتر از نشانه‌های نگارشی و نشانه‌های تزیینی فراهم بوده است؛ اما در نشریاتی که به روش چاپ سربی منتشر می‌شد به علت محدود بودن امکانات، استفاده درست و بجا فراهم نبوده است. در نهایت باید گفت به‌کارگیری نشانه‌های نگارشی به انتشار نشریات در خارج یا داخل ایران ارتباط چندانی ندارد و بخشی از نشریاتی که در خارج منتشر می‌شد، با وجود آگاهی از نشانه‌های نگارشی چندان استفاده‌ای از آنها نمی‌بردند.
نوع مقاله: پژوهشی اصیل (کامل) |
موضوع مقاله:
نگارش
دریافت: 1399/8/11 | پذیرش: 1400/1/16 | انتشار: 1399/2/31
دریافت: 1399/8/11 | پذیرش: 1400/1/16 | انتشار: 1399/2/31
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |