دوره 17، شماره 68 - ( 1399 )
جلد 17 شماره 68 صفحات 110-89 |
برگشت به فهرست نسخه ها
فاطمه دادبود1 
، حسن بشیرنژاد* 2، حمیدرضا شعیری3
، حسن بشیرنژاد* 2، حمیدرضا شعیری3
1- دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساری
2- فرهنگیان، تهران
3- دانشگاه تربیت مدرس تهران
2- فرهنگیان، تهران
3- دانشگاه تربیت مدرس تهران
چکیده: (2743 مشاهده)
این جستار به بررسی روند روایت‌پردازی در داستان هزار و یک‌شب می‌پردازد و تلاش می‌کند تا سیر حرکت روایت‌پردازیِ راوی، شهرزاد را برای تعلیق و تأخیرِ کنش بیمارگونه شهریار نشان دهد و حصول به هدف‌غایی یعنی توقّف کامل آن کنش و رسیدن به غایتمندی ِگفتمان را براساس رویکرد نشانه‌معناشناسی گرمس بررسی کند. مسأله اصلی پژوهش این است که چگونه با نشتی روایت به درون گفتمان، ساز و کار گفتمانی تغییر می‌کند و با این تغییر، نظامِ کنشی‌انتقام‌جوییِ ملک به‌‌حالت تعلیق درمی‌آید و استمرار این تعلیق سبب می‌شود که نظام ارزشی تغییرکند. با تغییر نظام ارزشی و استحاله‌پذیری، شهریار از نیستی به هستی باز می‌گردد. نتایج پژوهش نشان می‌دهد که کنش تقابلی اولیّه بین شهرزاد و شهریار به وضعیتِ عاطفی و تطابقی منجر شده و استعلایِ معنایی با تغییر از وضعیت نابسامان به وضعیت سامان‌یافته رخ داده است. می‌توان اذعان کرد که هرگز روایتها بدون شکل‌گیری نظام گفتمانی شکل نمی‌‌گیرد. مقاومت شهرزاد، بحران عاطفی را در شهریار به استعلای معنای حضور در هستی تغییر می‌هد. شهرزاد با بهره‌گیری از زبان روایت، موقعیت نابسامان اجتماعی و شرایط روحی شهریار را تغییر می‌دهد و شهریار در مقابلِ معنای جدیدی از زندگی و هستی در جهان قرار گرفته است.
نوع مقاله: پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
زبان و زبان شناسی
دریافت: 1398/11/21 | پذیرش: 1399/7/16 | انتشار: 1399/7/30
دریافت: 1398/11/21 | پذیرش: 1399/7/16 | انتشار: 1399/7/30
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |