دوره 21، شماره 84 - ( 1403 )
جلد 21 شماره 84 صفحات 190-169 |
برگشت به فهرست نسخه ها
دانشگاه پیام نور، تهران ، zh_nadali@pnu.ac.ir
چکیده: (796 مشاهده)
دو کشور ایران و فلسطین به دلیل برخورداری از تجربه‌های مشترک سیاسی– اجتماعی در طول تاریخ از اهمیّت برجسته‌ای نزد استعمارگران داخلی و خارجی برخوردار بوده‌اند، در این میان شاعران به عنوان رهبران ادبی با تکیه بر رسالت اجتماعی خویش، نقش برجسته‌ای در بارور ساختن روحیه انقلابی مردم و برچیده شدن ظلم و بی‌عدالتی داشته‌اند؛ از طلایه داران زمامداری این رسالت، عبدالکریم الکرمی و عارف قزوینی هستند که با اشعار خطابی و کوبنده خود به خوبی توانستند در برابر توطئه‌های دشمنان بایستند و روح بیداری و اعتراض را در مردم بدمند. در این جستار ادبی با روش توصیفی- تحلیلی و تکیه بر دیوان هر دو شاعر، اصول مکتب آمریکایی به تطبیق اشتراکات و افتراقات الکرمی و قزوینی می پردازیم. نتایج پژوهش بیانگر آن است که اشعار اعتراضی این دو شاعر غالباً در دو جهت سیاسی و اجتماعی بوده است البته زبان انتقاد عارف از شاهان و حاکمان زمان خود صریحتر و جدیتر از زبان عبدالکریم است. شایان ذکر است برخی از درونمایههای مشترک اعتراضی بین دو شاعر، اعتراض علیه اشغالگران و استعمارگران و حاکمان، عدم اتحاد مردم و اعتراض علیه وطن فروشان است که با بررسی آن ها در برخی از اشعار این دو شاعر بزرگ توانستیم نقش مؤثر آنها را در ادبیات ایران و فلسطین به تصویر بکشیم.
نوع مقاله: مقالات علمی پژوهشی |
موضوع مقاله:
جامعه شناسی ادبیات
دریافت: 1401/10/7 | پذیرش: 1403/2/10 | انتشار: 1403/2/10
دریافت: 1401/10/7 | پذیرش: 1403/2/10 | انتشار: 1403/2/10
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |