دوره 20، شماره 81 - ( 1402 )
جلد 20 شماره 81 صفحات 205-177 |
برگشت به فهرست نسخه ها
حسینعلی قبادی* 
1، امیر مرادی2 ، سعید بزرگ بیگدلی2 ، زهرا پارساپور3
1، امیر مرادی2 ، سعید بزرگ بیگدلی2 ، زهرا پارساپور3
1- دانشگاه تربیت مدرس ، hghobadi@modares.ac.ir
2- دانشگاه تربیت مدرس
3- پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی
2- دانشگاه تربیت مدرس
3- پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی
چکیده: (468 مشاهده)
تصویرگریهای نشأت‌گرفته از تجربه عرفانی انفسی در غزلیات مولوی، تا کنون به طور اختصاصی و مستقل، یکجا و منتظم کاویده نشده است؛ اگرچه به نحوی کلی و کلان، اقسام و شاخه های خیال بندیها و تصویر آفرینی های مولوی در چرخه پژوهش قرار گرفته است. این پژوهش مدعی است که مولوی در غزلیات شمس توانسته است تصویرهای ناب برجوشیده از تجربه درونی و شهودی خود را، که عموماً غیرقابل‌توصیف‌است به زنجیر بیان بکشد و این رخدادی است نادر که مولوی آن را پشت سر نهاده و موفّق شده است انتزاعی‌ترین تجربه‌ها را به زبان بیاورد. در این پژوهش، که بر اساس شیوۀ توصیفی-تحلیلی با ابزار کتابخانه‌ای و استنادی و در چارچوب نظری هرمنوتیک گادامر انجام شده است، پس از مروری بر نظریات پژوهشگران مختلف دربارۀ جداسازی تجربه عرفانی، آن دسته از غزلیات دیوان شمس که به طور خاص، نمودهایی از تجربیات عرفانی انفسی مولوی به‌شمار می‌رود بر اساس احساس جاری در غزل به چهار دستۀ تفاخر و هشدار، بازخواست و ملامت، ضرورت بازشناسیخویشتن و شوق و بخشایش تقسیم‌بندی شده و برای نمونه، غزلی از هر کدام از این دسته‌ها، بررسی و تحلیل قرار شده است.
نوع مقاله: مقالات علمی پژوهشی |
موضوع مقاله:
ادبیات کلاسیک
دریافت: 1400/4/6 | پذیرش: 1400/11/11 | انتشار: 1402/6/10
دریافت: 1400/4/6 | پذیرش: 1400/11/11 | انتشار: 1402/6/10
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |